Trzemeszeńska lista uczestników walk o niepodległość w 100. rocznicę Bitwy na przedpolach Warszawy #43

Pamięci bohaterów poległych i zmarłych w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 oraz walczących na kresach wschodnich 1919-1921. Lista uczestników walk o niepodległość nie pretenduje do całościowej. Zestawienia alfabetycznego na podstawie ksiąg metrykalnych i zasobów Muzeum Regionalnego w Trzemesznie dokonał dr Andrzej Leśniewski.

Plutonowy Dominik Halicki, urodzony 16 stycznia 1900 roku w miejscowości Jakszyce, powiat Nieśwież, woj. nowogródzkie. Syn Wincentego i Heleny z domu Plucińskiej. Ukończył szkołę elementarną i dwuletnią szkołę rolniczą. Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej 1920 - nie uzyskano pełnego potwierdzenia, bowiem peerelowskie biogramy Halickiego pomijają czas do 1922 roku. W 1924 roku awansowany na stopień kaprala i zwolniony do rezerwy. W latach 1926-1928 był sekretarzem koła Związku Młodzieży „Wieś” w Jakszycach, 1928-1931 sekretarzem Kółka Rolniczego, a od 1931 do 1935 roku pracował w Mleczarni Okręgowej. Następnie był księgowym Spółdzielni Spożywców „Społem”. Zmobilizowany w marcu 1939 roku do 78 pułku piechoty stacjonującego w miejscowości Baranowicze, był dowódcą polowej centrali telefonicznej. Pułk odbywał manewry na odcinku Ciechanów-Płońsk-Mława-Działdowo. Uczestnik wojny obronnej 1939. Walczył w okolicach Mławy, pod Warszawą i Mińskiem Mazowieckim. Tam 28 września 1939 roku wzięty do niemieckiej niewoli, jako mieszkaniec terenów wschodnich przekazany sowietom. Zwolniony powrócił w rodzinne strony. Jak wspomina, podjął walkę partyzancką: Po najeździe wojsk hitlerowskich na Zw. Radziecki dużo wojsk, które nie zdążyły się wycofać z oddziałami swych wojsk, poszła do niewoli, lecz część liczna pozostała i ukryła się po wsiach i lasach tworząc oddziały partyzanckie przy współudziale zaufanych mieszkańców; do partyzantki liniow[ej] nie należałem, lecz byłem czynnym łącznikiem, informatorem, przyjmowałem i przekazywałem wiadomości. Był w grupie tysiąca partyzantów mających 18 lipca 1944 roku połączyć się ze zgrupowaniem Wilno. Zatrzymany przez sowietów trafił do Iwanowskiej obłasti do 136 pułku pancernego. Halickiego przewieziono do Białegostoku i wcielono do II Armii Wojska Polskiego. Służył w 5 zapasowym pułku piechoty, następnie 4 samodzielnym batalionie łączności. Jako szef dywizyjnej centrali telefonicznej awansował do stopnia plutonowego. Po wojnie przesiedlony, osiadł w Trzemesznie i zamieszkał przy ulicy św. Jana. Rodzina, żona Aleksandra (1913-2000), dzieci Danuta rocznik 1953 i Dominik 1956. Po przejściu na emeryturę, 29 sierpnia 1968 roku wstąpił do ZBoWiD-u, gdzie przewodniczył Komisji Rewizyjnej. Odznaczony medalami: Zwycięstwa i Wolności 1945 r.; Za Odrę, Nysę, Bałtyk i Odznaką Grunwaldu. Zmarł 3 lutego 1986 roku. Pochowany został na cmentarzu parafialnym w Trzemesznie. Źródło: Związek Kombatantów Rzeczypospolitej Polskiej i Byłych Więźniów Politycznych w: Teka Zmarli 1989-1990, Arkusz uzupełniający dokumenty członka zwyczajnego ZBoWiD, druk, 15 czerwca 1975 r., Nr 23/75, bez paginacji, s. 1-4; tamże, Karta Ewidencyjna Członka ZBoWiD Dominik Halicki, druk, 10 listopada 1968 r., bez paginacji, s. 1-2; tamże, Karta Ewidencyjna Członka ZBoWiD Dominik Halicki, druk, 28 sierpnia 1975 r., bez paginacji, s. 1-2; Grobonet Trzemeszno, www.trzemeszno.grobonet.com/grobonet/start.php, dostęp 15 marca 2021, sektor B1, rząd 15, nr grobu 23; fot. portret nagrobny w porcelanie.