Kołchoźnik

Kołchoźnik to popularne określenie urządzenia odbiorczego w Polsce powojennej. Radiowęzeł przewodowy montowano nad drzwiami kuchennymi wewnątrz mieszkania. Użytkownikom najnowszej generacji urządzeń dodajmy: Kołchoźnik był drewnianą skrzynką z wmontowanym weń metalowym głośnikiem, transformatorem i wyprowadzonym na zewnątrz regulatorem głośności bez możliwości zmiany pasma. Pokrętłem wyłączano urządzenie, chociaż bywało, wyłączano wyciągnięciem wtyczki z gniazda zasilającego.

Użytkownicy kołchoźnika, wzorem kołchozu (kollektiwnoje chaziajstwo), odbierali „słuszną politycznie” jedyną stację radiową. Program uzupełniały audycje informacyjne nadawane przez podmiot posiadający zgodę do nadawania wiadomości lokalnie. Pierwsze dzienne przekazy w naszym regionie były audycjami dziesięciominutowymi.

Radiowęzeł w Trzemesznie uruchomiono 5 listopada 1955 roku. Komitet redakcyjny stanowili w kolejności alfabetycznej: Edmund Jasiński, Antoni Kierczyński, Feliks Królikowski, Eugeniusz Lewandowski, Mikołaj Ostrowski, Antoni Pakulski, Stanisława Parchimowicz, Jan Podolski, Henryk Resiak i Maria Wojciechowska.

Kołchoźnik

Polska, Trzemeszno

lata 50. XX wieku / zbiory MRT

odbiornik drewno, metal, materiał

1. wys. 13,7 cm; szer. x 8,7 cm; głęb.

2. wys. 13,7 cm; szer. x 8,7 cm; głęb.